Escritos

 

=====================================

.

EXTINTORES CONTRA ARTE

La Voz de Galicia,24/10/2010

.

=====================================

.

DA LUZ E AS FOTOS

Da miña casa saian todas as luces. E cando a luz marchaba – case sempre que habia  trono – viña a xente reclamar, e soaba decote o telefone: que non temos luz, vai tardar moito?

De neno, sentia desde o meu cuarto todos os trenes e, antes de que os edifícios altos taparan a vista, podia ver desde a xanela, ao pé do monte de Santa Cristina, as vellas locomotoras que deixaban unha enorme columna de fume negro.

E cando xa era dia, e xa estaban entreabertas as persianas, eu desde a cama xogaba a ollar o meu cinema particular no teito do meu cuarto. Polas regandixas da persiana proxectábanse as imaxes invertidas da xente que pasaba pola rua. Viase moi ben se era unha ou máis persoas, ou un coche.

Tiña tamén outro xogo: As persianas estaban feitas de táboas de madeira, xunguidas cuns engarces de metal que deixaban un buratiño de forma rectangular. Eu ollaba as esceas da rua e seguíaas encuadradas nesa xaneliña, coma se fose o visor dunha cámara.

Mentras, o galo da casa do Rivas cantaba ronco, e o aserradeiro de Biville facia chiar as madeiras. Eu adiviñaba o cheiro do aserrín e as maus do señor Manuel, quen nos agasallaba con tacos de madeira para carpintear argalladas.

Non tiven unha cámara nas maus até os vinte anos. Pero cando agarrabamos unha gripe, miña mai para ternos entretidos, deixábanos ollar unha vella caixa de habanos chea de fotos e clichés, todo misturado. E aprendin sen me decatar a interpretar os negativos de seis por seis.

Eu queria ser carpinteiro, pero xa a luz me perseguia.

Xosé Marra.

(publicado pola Asociación Cultural  Xermolos de Guitiriz no Monográfico “Vito López-Felpeto“, 2010)

.

===============================

.

O voto rural nos
oitenta

Xosé Marra [TEXTO E FOTOS]

Vellas escolas unitarias. Cantinas, palleiras e almacéns.Os escenários para unha urna. O exercicio dun día para o pobo. Húmidas paredes que xa non lembraban o son das voces libres, que viron como entraban as letras nas cabezas á forza de paus, e ainda presididas por símbolos dun pasado triste e escuro. A vella porta, aberta hoxe á luz e ao cidadáns, logo dos anos, para exerceren a súa soberania.

Cando iamos á escola, unha vella escola unitária,
acompañábanos ao lonxe a fermosa silueta do monte Oríbio. A mesma que viron os
meus avós, e os avós dos meus avós. Pisabamos nas pozas cos zapatós para
escachar o xeo. Pero non habia urnas.

Un almacén de viños e forraxes (O Páramo, 1989) para
recibir á Europa redentora, na agonia daquela economia cercana e nosa. A
leiteira nun recanto, agardando con medo pola cota láctea e a supertaxa. A
promesa da festa rachada no cartaz da parede coa orquestra Finisterre, logo de
deixar o voto. Os teleclubs cheos de obxectos, espadas, espingardas, balóns de
fútbol, calendários de camioneiro, cerámicas, e mesmo un cadaleito. Escenários para unha urna.

Pasaron os anos e as batallas. Pintamos sen éxito letras de esprai negro nas paredes otan non.
Fomos tragando sapos, maquillando ideoloxias. Urna tras urna, esvaéronse as cores
das pancartas. As ideas delirantes da defensa do médio natural que predicaban
catro tolos, foron adoptadas primeiro polos partidos políticos (sonche
votos…), e máis tarde, polas empresas enerxéticas (sonche cartos…).

Agora as urnas colócanse en locais máis elegantes. Ainda
hai hoxe algúns coléxios electorais ruinosos e frios. Menos. Foron millorando.
Pero arrodeáronse de asfalto e de rotondas, de camiños de ferro abandonados, dun número desproporcionado de muiños de vento.

Esas urnas non son a lámpada de Aladino, non teñen dentro un xénio milagreiro que cumpre todos os desexos, mais tampouco son un cheque en
branco. O Povo é quem mais ordena.

Agardamos que tamén os netos dos nosos netos poidan ollar intacta a mesma fermosa silueta nevada do monte Oríbio mentras van á escola, levados por trens públicos, modernos e eficaces.

E con urnas.

(A NOSA TERRA nº 1.348

26 DE FEBREIRO – 4 DE MARZO DE 2009)

.

==========================================================

.

A NATUREZA: O RAIO QUE NON CESA.

 ¿Algunha vez levantaron unha pedra, e
debaixo había un formigueiro?. As formigas empezan a bulir sen rumbo,
desorientadas sen saber a ónde ir nin o que facer:  New York sen electricidade.
Alguén (un raio, disque..) levantou a pedra e, de súpeto, nada funcionaba. Máis
de 50 millós de persoas en xaque, sen luz, sen elevador, sen teléfono móbil,
sen metro, sen internet, sen ordenador, sen máquinas expendedoras.. Non sabían
vivir.

     O noso xeito de vida é cada día máis artificial. Agredemos á natureza.

Só existe cando nos amola, cando
interrumpe o noso ritmo cotiano unha chea, un raio, un sismo, un lume, un
xabarín que irrumpe na estrada coma fuxido dun documental da 2.

     Hoxe vin sair da sua crisálida a un
exemplar da fermosísima Papilio machaon, unha das máis belas bolboretas
que viven na Galiza. A sua oruga aliméntase das plantas do fiúncho que medra
nas cunetas, á beira das estradas, nesas que alguén chama “maleza” e que cando
a rozan ou fumigan, están cargándose a toda unha xeneración de orugas e
crisálidas deste fermoso insecto. Pero o único importante é que os coches
circulen e nada se deteña. Até levantar outra pedra.

Xosé Marra

Lugo, 13.11.2007 (Diário El Progreso)

.

==============================================

 

. 

.

==============================

.

.

=============================

.

.

===========================

.

.

==================================

.

    

.

========================

.

 

.

===================================================

.