o inimigo
FÁNNOS CRER QUE O INIMIGO É O COLESTEROL,
CANDO O INIMIGO SEGUEN A SER
OS QUE PROVOCAN A FAME.
fotos_255 amencer en lugo
PARA UN DIA QUE MADRUGO, TIÑA QUE POÑELA….
Lugo, 20 xaneiro 2010 ©xosé marra
epistolário de eugénia nogueira riomol_071
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
—————————————————————————————————
Mi querido primo:
A veces no estoy en el espejo. No es que me preocupe en exceso, pues sé de sobra cómo soy. Pero a veces no estoy en el espejo, e ignoro el significado de este hecho.
No sé si es que no estoy en mí, o simplemente que el espejo se va haciendo vago, cansado ya de tanto repetirme lo mismo cada mañana.
Quizá se deba a que olvidé la contraseña del espejo, y por eso no puedo mirarme.
Yo sé de sobra que el espejo miente. Que eso que veo a la derecha es la izquierda. Y viceversa. Pero no me importa.
Por eso te ruego que por la mañana, cuando te asomes desde ese lado, observes y me digas si estoy ahí, en esa orilla.
Porque no me encuentro.
Recibe un abrazo de tu prima Eugenia.
epistolário de eugénia nogueira riomol_070
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
—————————————————————————————————
Miña boa curmá:
as palabras son ás veces cadradas. coma baldosas. encaixan perfectamente unhas noutras como as pezas dun puzle. pero non teñen follas, non cantan nelas os paxaros.
un sorriso é máis redondeado, cun perfil curvo, irregular, variábel. con formas libres. pero chega directo ao corazón. non precisa das palabras. leva paxaros que cantan, auga leda e cristaiña, luz.
e os abrazos.
Moitos bicos do teu curmao.
epistolário de eugénia nogueira riomol_069
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
—————————————————————————————————
Benquerida curmá:
hoxe pechei definitivamente a porta.
abrín portanto novas portas e xanelas.
na rua soaban a música dun acordeón melancólico e un sorriso.
os buses urbanos circulaban alegres pola ronda da muralla.
fun reclamar ao banco por exceso de usura, e atopeime co camarote dos irmaos marx.
reencontreime co meu irmao para falar da vida.
e pensei en ti cando subin ao AUTOOOOBUUUÚUSSSSS 😉
e ao chegar á casa, sentin que era máis casa, que era finalmente toda a casa.
Unha forte aperta do teu curmao
fotos_249 corazós na neve
AO PÉ DO CRUCEIRO DE TROBO, NA TERRA CHÁ, AS RODEIRAS DIBUXARON NA NEVE DOUS CORAZÓS
Trobo, 9 xaneiro 2009 ©xosé marra
epistolário de eugénia nogueira riomol_068
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
—————————————————————————————————
Mi querido primo:
Me dejaste del revés. O, no sé, quizás estaba del revés y me dejaste del derecho. Pero me diste una vuelta.
Ahora duermes sobre el sofá de la sala, y llenas de luz la nueva casa.
Gracias por tu visita mágica.
Que tu viaje sea largo. Que tu danza sea hermosa. Que tus alas te lleven a ti.
Y que mis manos dancen con las tuyas siempre.
Un abrazo muy especial de tu prima Eugenia.
un tal marra 
