epistolário de eugénia nogueira riomol_100
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
————————————————————————————————
Benquerida curmá:
Hoxe estiven na torre do tempo. Non é a fábrica, é onde miden o tempo.
O tempo pechado nunha torre, coma unha princesa.
Eu queria ver o tempo. Pensei que estaria gardado nuns sacos rotulados cos números dos anos, 2011, 2012, 2013,… Curiosear no seu interior.
A máquina estaba parada.
Parece que no verao, co calor, o reloxo atrasa. E na friaxe do inverno ocurre o contrário.
Penso que a nós pásanos o mesmo. É por iso que unhas veces o tempo fuxe veloz. E outras permanece parado e non avanza.
Desde unha torre moi estreita, pechado coma un corazón no peito, tenta enviar os seus latexos á cidade.
Pero a máquina estaba parada. Nas dez menos dez. Dez menos dez igoal a cero.
Unha aperta do teu curmao.
epistolário de eugénia nogueira riomol_099
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
————————————————————————————————
Mi querido primo:
en la isla de arena
el ruido de antes
las noches sin alma
insectos extraños
que al extender sus alas
miran de reojo
a la gente que pasa
.
el viento
acaricia la piel
y las flores
sonríen amarillas
en la isla de arena
.
Te envía un beso Eugenia.
epistolário de eugénia nogueira riomol_098
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
————————————————————————————————
Querida Eugénia:
Facia unha fermosa mañá, polo que mentres almorzaba decidín sair e dar unha volta antes de me poñer a traballar coma todos os dias.
Sain da casa. Pechei a porta con duas voltas de chave, e comecei a baixar as escaleiras engorde, coma se naquel intre non existise máis nada que os meus pés e as escaleiras. e, poñendo toda a miña atención nese labor, concentreime no movemento de pousar un pé, logo o outro, logo un pé, logo o outro… Percuraba atopar unha relación coas demáis cousas da vida.
Cando cheguei ao portal, atopeime cunha rapaza de ollos grandes e mouros e un sorriso enorme e brillante como a mañá. Tíñaa visto moitas veces, pero hoxe pareceume especialmente fermosa, moito máis bonita que ningún outro dia. E logo de pensar que tiñan algo semellante aqueles beizos fermosos e o rítmico baixar as escaleiras cara á rua, seguin a miña andaina e encamiñeime ao parque. Árbores acaneadas polo vento, arrecendo de flores, reflexos e parrulos no estanque, chios de paxaros, calma e silencio. Enchin o peito de aire coma se levase anos sen respirar.
Din mil voltas, acouguei outras tantas veces nun banco, nunha pedra, nunha sombra. Escoitei os berros dos nenos cos seus xogos, as nostálxias dos vellos, os arrolos das pombas e dos namorados, e o meu própio siléncio.
Acordoume de súpeto que tiña traballos pendentes. Collín o camiño de volta. Xa sen fixarme nos meus pasos. Cando cheguei á porta, entrei e subín as escaleiras. Nen me decatei da moza que cruzou de novo o meu camiño –bos dias–
Cando entrei na casa, estaba eu a almorzar e pensei que facia unha fermosa mañá e que poderia dar unha volta antes de me poñer a traballar coma todos os dias.
Unha forte aperta do teu curmao.
epistolário de eugénia nogueira riomol_097
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
————————————————————————————————
Mi apreciado primo:
soy una extraterrestre, pero en los árboles aprendí a escribir en la sima del tiempo, sin contraseñas.
a pesar de llamarme ATX34 y de que todo está complicado por la nieve, y de ser obligatorio el uso de cadenas, aún toca el claxon el panadero al llegar a la esquina de mi calle y suenan las campanas cuando hay fuego.
a veces se me clavan los pasos y, a nivel de la cintura, se me rompe el horizonte. es un dolor de este planeta, lo cual le resta importancia pero no intensidad.
me pregunto por qué es obligatorio ese uso de condenas, si la nieve se queda flotando prisionera en el ambiente y el espejo me devuelve la mirada y me interroga.
quisiera abolir el tiempo en que no estás, porque se me pasan los minutos lentamente.
habito a veces un mundo aparte, pero cuando escucho la voz del agua penetro en la tierra y sus raíces me abrazan.
a pesar de que me aíslo en mi silencio y de que los informativos escupen frases vacías previsibles y repetidas, aún hace las cuentas con un lápiz el tendero de la esquina de mi calle y sonrien las hermosas lechugas, y la gente corre para coger el autobús.
me pregunto por qué las horas, por qué el dolor el hambre. por qué el espejo me devuelve la mirada y me interroga si es hermosa la nieve.
quisiera abolir las sombras porque se posan detrás de mis paredes.
las escucho esconderse para que no las vea, pero busco la luz de los seres sabios que no saben que saben que hace mil años que saben y enseñan.
mientras paseo, sigue nevando como siempre.
Te envía un beso,
tu prima Eugenia.
un tal marra 