epistolário de eugénia nogueira riomol_159

Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.

---

__Benquerida curmá Eugénia:

Aquel día chorei. Naquel patio de butacas, vibrando coa música.

Forzándome a ser consciente de estar aló, nese momento, da presencia total, de que eu estaba e de que aquel grande, aquela persoa que facía soar pezas xa coñecidas pero que nacían de novo naquel momento, estaba tamén naquel escenario. No mesmo espacio físico ca min.

Hoxe atopei esta entrada dentro dun libro do fotógrafo Marc Riboud que merquei aqueles días na Casa do Libro. Foramos a miña amiga e eu a Madrid, ver a exposición do World Press Photo. E vimos o anuncio do concerto. Corremos para conseguir as entradas. Teatro Monumental. Mercamos unha petaca de JB, e aló fomos. Fila 13, números 34 e 35.

Non sei canto tempo durou, pero foi breve e eterno.

Un momento de éxtase foi cando no medio dun tema un espectador non puido aguantar sentado e saíu ao corredor, fronte ao escenario, poseído por movementos espasmódicos, case epilépticos, mentras o músico lle correspondía con saxofonazos brillantes.

Sonny Rollins tiña 60 anos e toda a forza do universo aquel 31 de outubro 1990.

__Moitos bicos do teu curmao.