fotos_553 preferentes
¿A dónde te escondiste,
Amado y me dejaste con gemido?
Como el ciervo huiste
habiéndome herido;
salí tras ti clamando, y eras ido.
(San Juan de la Cruz)
Lugo, 17 febreiro 2011 ©xosé marra
fotos_552-c asexante
TERCEIRA PARTE
Hoxe, na mesma flor, permanece ao asexo, coas patas prestas a atrapar á próxima vítima.
Lugo, 9 xullo 2012 ©xosé marra
fotos_552-b devoradora
SEGUNDA PARTE
A mesma araña, logo de comerse onte unha mosca máis grande ca ela, hoxe chimpouse unha abella. Sen se mover da sua flor de lavanda.
Lugo, 8 xullo 2012 ©xosé marra
fotos_552-a devorada
PRIMEIRA PARTE
Unha araña branca devora un moscón
Lugo, 7 xullo 2012 ©xosé marra
epistolário de eugénia nogueira riomol_120
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
————————————————————————————————
Mi querido primo:
Hasta aquí llegan estos días los ecos y los fuegos de artificio de esa crisis de Euroja.
Hay una necesidad de animar al personal, de levantar la moral de las tropas de diario. Para ello se activa el viejo plan de emergencias denominado F.U.T.B.O.L.
Después de las primeras fases, quedan semifinalistas, junto con la super poderosa Animalia, las sureñas Espalla, Tortugal e Idalia. Sólo falta Crecia.
Idalia se infla de orgullo patrio al eliminar a la gran Animalia; Espalla apea a Tortugal, que queda con el estandarte alto por haber llegado hasta aquí. Y Espalla apea a Idalia, siendo la triunfadora y dándose un baño de sí misma, y de cuán una, grande, y mísera es. La roja, le dicen convencidos y sin ironía.
El orden de pringue económico es inversamente proporcional a la necesidad de éxito alcanzado en tan noble lid.
Recibe un abrazo de Eugenia.
un tal marra 