epistolário de eugénia nogueira riomol_119
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
————————————————————————————————
Benquerida Eugénia:
nas miñas vidas anteriores fun estudante de bioloxia; na anterior, experimento ortopédico; antes, morador de recantos e cultivador de soedades. en todas as miñas vidas anteriores soñei con ser horticultor de ínfimas parcelas de un metro, máximo dous, e compartir as acelgas cos caracois e as eirugas. tiven as maus coma raices, moi perto da terra, a pescudar as outras fondas primeiras vidas: aquelas nas que fiquei inmóbil, abraiado talvez pola existéncia fermosa das luminosas sombras.
Envíoche unha aperta.
Teu curmao.
un tal marra 