epistolário de eugénia nogueira riomol_162

Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.

---

Benquerida Eugénia:

Era unha zona de camiños de terra, sen asfaltar. Casas, escaleiras.

Quería subir á cidade. Non atopaba o camiño. Pregunteille a un rapaz.

Eu estaba ao pé dunha escaleira, entre dúas casas. De arriba saíu unha muller e tirou unha tina de plástico azul. Collina e pouseina no chao. Un rapaz víume e preguntou se era da súa irmá. Eu dixen non sei, tirouna de arriba. Grazas, repostou el.

E pregunteille como subir á cidade.

Segue por aquí, e a segunda escaleira que atopes, xa te leva.

Camiñei, e cada vez o camiño era máis de terra, e logo de lama e auga.

Unha rapaza toda coberta de lama, de xionllos, mentras facía traballos cotiáns, preguntoume se estaba só. Dixen que non, que me agardaban uns amigos. Gardei o reloxo no peto.

Niso, apareceu un rapaz altísimo con outros de estatura normal. Mirábanme extrañados. Un deles comezou a tocar unha melodía nun tendón do meu pescozo, coma se fose a corda dunha guitarra. Eu ría.

Continuei o meu camiño. Aquilo era cada vez máis inhóspito. Non había nada, ninguén circulaba.

E aí espertei.

Envíoche unha grande aperta.

O teu curmao.

---