epistolário de eugénia nogueira riomol_135
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
————————————————————————————————
Benquerida Eugénia:
Hoxe, na tarde luminosa, arrinquei herbas secas, reparei gromos, aireei a terra. Encetei a pila do compost, e espalleino por riba da terra. Plantei bulbos de flores, e tapeinos con toxos secos.
Preparar a terra para a nova estación, abrigala para o inverno. E sementar a esperanza da primavera.
E sentin que colocaba, reparaba e preparaba tamén o meu interior.
Unha forte aperta do teu curmao.
un tal marra 