epistolário de eugénia nogueira riomol_024
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu soupen da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e na língoa orixinal, con algunha resposta miña.
——————————————————————————————————————————-
Mi buen primo:
Los eucaliptos reverdecen
y se beben el mar
las hormigas se duermen
en esta tarde dudosa.
Tu ombligo es la noche
es mi estrella polar.
Recuerdo aquel naufragio
recuerdo aquel silencio
y las horas azules
de tu piel en mis dedos.
Esos ojos que me miran tristes
y atraviesan el viento
agujerean las colinas
y los volcanes sin sol.
Yo soy la sombra de las algas
que murmuran debajo
de las piedras oscuras.
Soy la aurora vegetal
que se posa en tu pelo
la voz efervescente
que susurra tu nombre.
Soy el tronco retorcido
la mancha oscura del bosque
el sarmiento de tu vid
cuando cae el sol.
Soy ese barco que se va en el horizonte
la línea recta torpemente trazada.
Soy la protesta visual del equilibrio
soy la arena que se escapa entre tus dedos
el tiempo que se escurre entre dos tiempos.
Te abraza,
Eugenia.
é preciso soñar
as mazás non cheiran. Non se mollan ao lavalas. Non escurecen ao cortalas.
mortos en Paquistán.
asínanse acordos en Lisboa: o manual de instrucciós da Europa.
as fotos minten.
a Maria de Medeiros canta.
a lua medra.
a camisola vermella vai perdendo a sua cor intensa.
poucas nubes para fotografar nestes dias, só néboas matinais.
outubro está parado coma unha folla seca suspendida no ar, a médio camiño entre a póla e o chao.
indeciso.
conflito lingüístico
Eu non son lingüista, pero acó vexo un problema.
A normativa oficial da língua galega dí PRETO cando nos referimos a algo que está próximo. (Vicino a te, en italiano; cerca de ti, en español). Pero na miña terra, eu sempre escoitei PERTO DE TI, ou ONDA TI.
Na língua irmá do galego, o portugués, PRETO significa negro.
E mesmo en Cuba ás fermosas xentes de pel escura que aquí chamamos negros, chámanlles PRIETOS.
Pero ás veces, o término negro utilízase despectivamente, e con connotaciós racistas cara a esas fermosas xentes de orixe africana.
E pódense dar curiosas e confusas situaciós como a da foto.
epistolário de eugénia nogueira riomol_023
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu soupen da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e na língoa orixinal, con algunha resposta miña.
——————————————————————————————————————————-
Querido primo:
Harta de maltratarme con la indiferencia, aquel día decidí darme la sorpresa: El mantel, un plato, y un jarrón con flores, encima de la mesa.
Había estado cocinando toda la mañana unas patas de pavo con canela y aroma de frambuesas.
Y ahora, me lo ofrecía a mí misma con la delicadeza del amante, con la ternura del amado.
Un abrazo. Eugenia
epistolário de eugénia nogueira riomol_022
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu soupen da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e na língoa orixinal, con algunha resposta miña.
——————————————————————————————————————————-
Estimada curmá:
Os pés pisan espidos o corcho quente do chao. Baixar do soño e encher de luz o cuarto.
Algunha carta agarda no portal. Recibos, facturas, catálogos, revistas. Todo impersoal. Nada escrito a mau.
Se eu fose carteiro, escribiria cartas e deixariaas nas caixas do correo da xente. Algo que chegara adentro. Pero non ao estómago, coma un aviso de embargo. Algo fermoso, coma un reconstituinte vitamínico. Coma o sol que entra pola xanela.
Abrir o buzón, e recibir no rostro unha ráfaga de amor e cheiro a algas. Ulir á erva seca recén cortada. E sentir o ar quente na pel nua.
E camiñar o dia sentindo a terra nos pés, nun intercámbio de enerxias.
Unha forte aperta do teu curmao.
epistolário de eugénia nogueira riomol_021
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu soupen da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e na língoa orixinal, con algunha resposta miña.
——————————————————————————————————————————-
Mi querido primo:
Una pequeña alfombra malva. Un rayo de sol entrando por el cristal empañado. El frío de la mañana, el rico olor del café, las noticias de la radio — violencia en el fútbol, violencia en el trabajo ( y en el paro), violencia en el hogar – Las zapatillas gastadas, comienzan a asomar los dedos. El reloj se repite, esto ya lo dijo ayer y anteayer, nada nuevo. El ruido de la calle, aún hay vida ahí afuera. La inflacción por encima del 4 %. Las dos en punto de la tarde. Hoy el gato no está. Lavar la cabeza, sensación de pelosucio. La cuenta corriente vacía, las consiguientes ganas de comprar cosas. La ropa húmeda, imposible secarla. Esa música hermosa. Los colores de otoño en ese camino a la orilla del río.
O mejor, no…
La nube sale lentamente de detrás del bosque como la cabeza de un gato asomándose al tejado. Las burbujas azules en el cielo nublado están llenas de golondrinas con la garganta roja. El olor del pan caliente me embriaga al pasar por detrás de la panadería, donde tienen el horno.
O sinó…
zapatillas marionetas soprano lápiz blando optalidón lavabo caña de pescar alfombra bisagra azulete cordón azafrán mediodía terraza blanco geranio anguilas estornudo mármol cebolla furgoneta mimbre croqueta alquitrán higuera tejado morral buhardilla fideos.
No, mejor…
Se había dejado arropar por el blando sofá.
No…
El sofá iba engullendo poco a poco su cuerpo, y la modorra crecía.
Tampoco.
El aire se había parado como si todo dejase de girar. Su cuerpo se desparramaba sobre el sofá como un queso mantecoso sobre el plato.
Puag…!
Tenía una hoja en blanco que no conseguía llenar como ella quería. Sonaba el adiós, el último movimiento de La canción de la Tierra de Gustav Mahler. Era una música hermosa. Quisiera tener esos ojos frente a sus ojos como un espejo compartiendo esa lágrima de emoción. Llenar la hojarasca del tiempo con su sonrisa. Iluminar este olor de otoño con su perfume que permanece. Ensanchar el aire con el calor de sus manos blandas. Poder decirle todo sin tener que decir nada. Sólo mirar sus ojos frente a los suyos, mientras suena la Canción de la Tierra de Gustav Mahler. Das Lied von der Erde – Der Abschied.
Muchos besos de Eugenia.
un tal marra 