epistolário de eugénia nogueira riomol_117
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
————————————————————————————————
Mi querido primo:
y poder volar.
podría estar ahora en lo alto de la montaña.
la levedad. vencer esa fuerza que tira hacia abajo de mis huesos y me impide volar.
tal vez si encuentro esas líneas en las que las cosas no pesan, y voy subiendo como las águilas en el aire caliente.
aprender a encontrar esos meridianos ingrávidos.
escapar del cuerpo dolorido y habitar el aire.
Un sentido abrazo de Eugenia.
un tal marra 