epistolário de eugénia nogueira riomol_163

Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.

---

Benquerida Eugénia:

Nestes días, todo me fala dela, do seu sorriso. Abro a neveira para coller un iogur, e ese iogur mo trouxo ela. O mesmo acontece coas froitas e os cabaciños. Almorzo leite con avea que lle merquei a ela.

Véxoa entrar pola porta alegre, coa caixa chea de cousas frescas e sanas no colo.

Este sábado, escoitando Radio 3, falaba o Niño de Elche no seu programa ‘Extrañas Heterodoxias’ dun poeta francés recén desaparecido, Chrystian Bobin. Entre músicas da alma, ía lendo fragmentos de textos seus. Tamén sentín que falaban dela.

“(…) ía polo mundo cunha gran naturalidade e un camiñar alegre, o mesmo que o sol dá a súa luz, daba amor sen darse conta de que o facía (…) cando entraba nunha estancia, facía entrar con ela a alegría nos seus ollos claros como un pardal revoloteando (…) atopaba unha razón para rir ata que se acabase o mundo e mesmo despois (…) traendo ao mundo un ben máis precioso que a vida.” [Chrystian Bobin]

Envíoche unha sentida aperta.

O teu curmao.