epistolário de eugénia nogueira riomol_125
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
————————————————————————————————
Mi querido primo:
Las cosas se me hacen extrañas. Mañana será otra vez jueves, y las arañas volverán a mis ojos.
La niebla invadirá las calles, como cuando reíamos a carcajadas con las ocurrencias del canario.
Era la luna de abril, y todas las furgonetas tenían marcha atrás.
Pero hoy, al despertarme, con el ojo izquierdo leo en catalán.
Te manda un beso tu prima
Eugenia.
un tal marra 