epistolário de eugénia nogueira riomol_146

Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.

---

    

      Querida Eugénia:

Pelar as patacas amodiño. Coa mente perdida.

Dar de comer ás galiñas. Con calma.

Sentir chover no tellado. Chuvia mansa.

A leña, a estalar na cociña. E o caldo, a ferver.

Canta o río cantigas de neve. Lava as pedras.

Na cheminea, fume branco de carballo.

Habemus pacem.

     Recibe unha aperta agarimosa do teu curmao.