e a eles, quen os espia?
O Governo gravará as chamadas telefónicas para combater o terrorismo. A partires do 1 de xaneiro do 2009 tamén se rexistrará o acceso á Internet.
(Diário Público, 30.dec.2007)
a calma do inverno
Botar a leña no lume da cociña.
Extender no chao, ao pé do escano,
unha folla do diário aberto talvez polas páxinas de economia,
sentarse
e ir pelando engordiño as patacas para o caldo.
Mentras, fóra, na horta,
o paporroibo canta .
a matanza do porco
Non se poderá matar o porco polo método tradicional, sen aturdilo antes, para evitar que sofra.
Poderia ser sancionado con multas de 600 a 6000 euros.
OOOOOOLÉ….!
Sárria, xuño 2000 ©xosé marra
epistolário de eugénia nogueira riomol_030
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu soupen da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e na língoa orixinal, con algunha resposta miña.
——————————————————————————————————————————-
Querido primo:
y es que estoy tan loca — al fin lo he descubierto —
que me gusta perderme por las calles que conozco
regalarles mis ojos a las niñas que me cruzan
y ponerme katiuskas los días de silencio
rodear la ciudad y pespunte atravesarla
entrar aguja por un lado saliendo al otro extremo
reflejarme en las luces mojadas de las piedras
y tomarme cervezas en los bares ocultos
tú y yo nos encontramos reptiles esos días
y me miras profeta y adivinas mi locura
pero cualquier noche de estas
te mostraré mis dientes
y entre cerveza y cerveza
rebosará la espuma
y clavaré asesina mi ternura
en ese misterio que te envuelve
en las noches que brilla el blanco y negro de las calles.
Te envía un fuerte abrazo,
Eugenia.
somos auga nun 60%
Os virus atacan de novo. Son cada vez máis sofisticados. Entran no teu organismo, fanche expulsar líquidos, e impiden que inxiras alimentos, fanche perder minerais e reservas.
Vante debilitando, minando as tuas forzas. E, nesta situación, cómpre ter coidado e non baixar a garda: Os seus parentes, os virus respiratórios, están coas lanzas ergueitas, ás portas do teu corpo.
Hai que defenderse. Caldiños de arroz, de galiña, cada oito horas.
Somos auga.
empresas españolas fabrican bombas de racimo
EMPRESAS ESPAÑOLAS FABRICAN BOMBAS DE RACIMO, que poden mutilar trinta anos despóis de seren lanzadas.
Os nenos cóllenas, pois teñen o aspecto das latas de refrescos, e estóuranlles nas maus.
(Diário Público)
epistolário de eugénia nogueira riomol_029
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu soupen da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e na língoa orixinal, con algunha resposta miña.
——————————————————————————————————————————-
Estimado primo:
Comunican. Siempre ese bip-bip. No cesa.
Y yo sé que están ahí, porque cuando los miro en diagonal me mandan un destello de luz, un reflejo alargado y efímero. Como virutas de vidrio.
Pero se empeñan en esconderse bajo el entramado de los cuadros y bip-bip. No cesa.
Estarán charlando con los puntos y comas del mantel. Quién sabe…
El piano va rellenando espacios con sus teclas que acarician. Le dan ritmo a mis dedos. Me hacen empuñar las palabras de una forma más segura. (Van bien la tinta con los analgésicos).
Son como una goma de borrar, o una esponja.
Fíjate, iba a contarte algo de la geografía y del campo magnético, y de ayer y tú, y acabo hablándote de esponjas de borrar y gomas enjabonadas,
Un abrazo de Eugenia.
un tal marra 