epistolário de eugénia nogueira riomol_161

Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.

———————————————————–

__Querido primo:

La semana pasada fui al médico de cabecera. Después de interrogarme y observarme desde diferentes ángulos, guardó silencio y, acto seguido, me diagnosticó un dolor de niebla. Y para confirmarlo, me derivó al meteorólogo.

En las pruebas realizadas por éste, fueron detectados un potente anticiclón de 1033 milibares a la altura de mi sien izquierda, y un centro de bajas presiones encima de mi cabeza, hacia la derecha. Consecuencia de todo ello, un flujo elevado de Nordeste, con un ligero aventamiento y una inversión térmica.

Como remedio, me recetó vientos del Sur y un rayo de sol cada tres horas, filtrado por cúmulos y estratos.

Ahora, las nieblas van disipándose cuanto más al Norte.

__Te envía un fuerte abrazo

tu prima Eugénia.