fauna invasora
Sárria, 27 agosto 2008 ©xosé marra
.
ESPÉCIES INVASORAS.- Réptiles
Boa constrúctor
Nome vulgar: Cobra das contratas.
Descripción: cabeza estreita, ollada fixa, língua bífida. Carece de corazón. A sua cor é aladrillada.
Boa constrúctor é unha espécie de réptil que, a diferéncia dos demáis ofídios, achégase ás suas presas arrastrándose ruidosamente, acósaas, atrápaas e prémeas con forza até asfixialas, e coas suas rabexadas arrasa todo o que se lle pon por diante. Ás veces, atragántaselle algunha presa ben informada.
É moi común en Galiza, onde está en franca expansión. É unha espécie invasora. É omnívora e adáptase a todo tipo de terreos e ecosistemas, xa que os destrue para colonizalos.
A sua mordedura é moi perigosa, dándose casos fatais. Morden mesmo sen seren molestadas. O antídoto para o seu veleno é a cultura.
Acode ao son da caixa rexistradora, e ao tintineo das moedas.
epistolário de eugénia nogueira riomol_055
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
—————————————————————————————————
Benquerida Eugénia:
Soltamos todo ese lastre, e ala!, pensamos que non o imos ver nunca máis. Até nunca!.
Pero un dia, de súpeto, cun atasco no baño comeza a zumegar e a subir.
Chamamos a un profesional –mal pago, porque ten que andar remecendo na merda dos demáis–, e nós desculpámonos. Avergoñados, pois cheira mal, e todo iso son resíduos do noso corpo. Sentímonos culpábeis e indefensos. Coma cando un neno se caga por riba e téñeno que lavar e cambiarlle os cueiros. Voltan a nós os nosos refugallos. Sénteste alí, coas patas para arriba e o cú cagado para adiante. Cun estraño.
Pensabas que nunca voltarias atoparte con toda esa miséria própia.
É todo coma unha GRANDE METÁFORA.
Recibe unha aperta do teu curmao.
fotos_199 …e co mazo dando
Texto: ” O Exmo. Concello de Lugo en conmemoración do 25º aniversario das corporacións democráticas”
escultura de Paco Pestana na Casa do Concello de Lugo, 12 xuño 2009 ©xosé marra
sempre wily
O escultor António Taboada, Wily, co seu violín, en Padrón ©xosé marra 1986
————————————————–
(texto de Antón Lamazares, tirado da web A SOLAINA, do artista Paco Lareo)
“Wily, Toñito, Baloira…Uns chamanlle Toñito, outros chamanlle Wily, eu sempre lle chamei Baloiras, e que era unha baloira, tan alto, tan guapo, tan espabilado.
Gústaballe moito xogar ao futbol, e canear, regatear, collía o balón e non pasaba o balón, quería regatearnos a todos…
Baloiras era un rapaz formidable, soñador, cariñosisimo. Un rapaz inocente dende o millor sentido da palabra. Un rapaz para quen o mundo era pequeno, de aí, como ben dicía Paío, cando ía a Italia viña falando Italiano, cando ía a Andalucia viña falando andalúz, cando ía ao Xapón, que non foi, falaba Xaponés…e inventaba cousas bonitas, si.
A min paréceme que a memoria de Baloiras vai a ser larga, grande porque a cousa importantes que temos os homes, sexamos pintores, sexamos albaneis, sexamos agricultores, curas ou garda civiles, ou o que sexa é ser personas. E dudo que na nosa zona haxa unha soa persoa que non lle queira a Baloiras.
Todos sabemos que Baloiras era un rapaz especial, claro, porque que o día que Baloiras se poñía fino nin Maradona tiraba os penaltis como el pero outro día poñíase a tocar a guitarra nunha esquina e non lle importaba que lle botasen cinco pesos, pero non era unha aptitude del artística , non era unha aptitude de pobre, era unha aptitude de grande, de espíritu…
El quixo inventar o mundo a súa maneira, que é a cousa máis bonita que lle pode pasar as persoas grandes pero bueno, o mundo corre por onde corre… e aquí estamos.
O amigo Baloiras, o baloiras que eu quero, era un Baloiras cariñoso, respectuoso, incapaz de ofender a ninguén, oservador de todo, soñador de todo…que curiosamente algunha vez que tratei, dende as minhas posibilidades pequenas, de botarlle unha mao no sentido organizativo e sempre botaba a correr. Cando tiña que estar sempre botaba a correr. Cada un debúxase a súa maneira.
A figura de Baloiras é grande e medrará moito…Baloiras era creativo, era soñador e esa unha das facultades máis grande que temos as persoas… durará moito tempo a memoria de Baloiras”
Antón Lamazares
epistolário de eugénia nogueira riomol_054
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
—————————————————————————————————
Mi querido primo:
.
me duelen los ojos de mirarte
y teniéndote enfrente me derrumbo
de belleza, de luz y de espesura
.
como el revés de las cosas fatales
como un resorte oculto en el cuerpo
como un espejo a los pies de la vida
como el estrecho pasillo que somos
como una noche oscura del alma
como una sombra que observo y no mira
.
Muchos cariños de
Eugenia
un tal marra 