epistolário de eugénia nogueira riomol_082
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
————————————————————————————————
Mi querido primo:
Hoy he ido a un concierto de la Banda de Contadores de Tablas.
En las playas de esta isla, hay siempre unas personas cuyo trabajo consiste en contar el número de surfistas que se deslizan con sus tablas sobre las olas.
A fuerza de observarlos mientras se oía el batir de las olas, poco a poco fueron dándose cuenta de que el mar sonaba acorde con la posición de las tablas sobre las líneas del agua. Y un día decidieron empezar a dibujar sobre las cinco olas del pentagrama las corcheas, las fusas, las redondas, las blancas y las negras.
Es el mar quien compone sus partituras.
Y mientras observan y cuentan a los surfistas, que evolucionan con sus tablas sobre el oleaje, surgen hermosas y relajantes melodías, o sinfonías violentas, dependiendo del estado de la mar.
Ahora se han juntado todos los Contadores de Tablas para formar esta orquesta e interpretar la música de las olas.
Te abraza tu prima Eugenia.
fotos_311 rio miño
RIO MIÑO, RESERVA DA BIOSFERA
Artísticos deseños que traza o sufrido rio Miño, con ¿leite, deterxente, con que substáncias extrañas?
Outeiro de Rei, 10 xullo 2010 ©xosé marra
epistolário de eugénia nogueira riomol_081
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
————————————————————————————————
Mi buen primo:
Algunas veces, al abrir el buzón y encontrar una carta suya, la cogía y apartaba las otras, y la abría con pasión, rompiendo el envoltorio casi con violencia.
Era tal el placer que sentía al recibir sus cartas que, en otras ocasiones, dejaba el sobre sin abrir unos días, lo miraba, lo acariciaba y lo olía; lo colocaba sobre la mesa y lo observaba, lo cogía de nuevo y lo tocaba. Demorando las horas. Y cada vez que hacía eso, sentía la emoción de recibir nuevamente una carta suya. Prolongando el gozo, imaginando sus palabras, recreándose en la espera, saboreando ese momento.
Como si durante ese tiempo sus brazos estuvieran allí para abrazarlo.
Un abrazo de Eugenia.
epistolário de eugénia nogueira riomol_080
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
————————————————————————————————
Mi buen primo:
Los colores y la música coinciden en ese rincón en penumbra.
Y lo vuelven todo redondo. Es cuando todo encaja.
El aire se hace blando, tibio. La mirada se serena, el oído se relaja. El entorno parece flotar, sin peso.
Todo tiene sentido. Todo se comprende entonces.
Te envía un abrazo tu prima Eugenia.
un tal marra 