un tal marra

mentras haxa escrav@s voluntári@s, haberá amos, e portanto, non haberá persoas libres

fotos_196

blog_DSC4568

Lugo, 30 maio 2009          ©xosé marra

2009/05/30 Posted by | fotografia | Deixe um comentário

fotos_195 roseira

roseira7

Lugo, 10 maio 2009            ©xosé marra

2009/05/23 Posted by | fotografia | Deixe um comentário

grácias, mario benedetti

DESDICINDO INFORMACIÓS PUBLICADAS EU DIGO:

PADECIA UNHA LONGA VIDA QUE TERMINOU COA SUA ENFERMIDADE.

¿POR QUÉ CANTAMOS?

Si cada hora viene con su muerte
si el tiempo es una cueva de ladrones
los aires ya no son los buenos aires
la vida es nada más que un blanco móvil

usted preguntará por qué cantamos

si nuestros bravos quedan sin abrazo
la patria se nos muere de tristeza
y el corazón del hombre se hace añicos
antes aún que explote la vergüenza

usted preguntará por qué cantamos

si estamos lejos como un horizonte
si allá quedaron árboles y cielo
si cada noche es siempre alguna ausencia
y cada despertar un desencuentro

usted preguntará por qué cantamos

cantamos porque el río está sonando
y cuando suena el río / suena el río
cantamos porque el cruel no tiene nombre
y en cambio tiene nombre su destino

cantamos por el niño y porque todo
y porque algún futuro y porque el pueblo
cantamos porque los sobrevivientes
y nuestros muertos quieren que cantemos

cantamos porque el grito no es bastante
y no es bastante el llanto ni la bronca
cantamos porque creemos en la gente
y porque venceremos la derrota

cantamos porque el sol nos reconoce
y porque el campo huele a primavera
y porque en este tallo en aquel fruto
cada pregunta tiene su respuesta

cantamos porque llueve sobre el surco
y somos militantes de la vida
y porque no podemos ni queremos
dejar que la canción se haga ceniza.

(Mario Benedetti)

2009/05/18 Posted by | notícias, nubes, o do dia | 2 comentários

fotos_194 deusas

blog_5121600

Lugo, 12 maio 2009          ©xosé marra

2009/05/14 Posted by | fotografia | Deixe um comentário

fotos_193

blog_5131647 copia

Lugo, 13 maio 2009          ©xosé marra

2009/05/14 Posted by | fotografia | Deixe um comentário

epistolário de eugénia nogueira riomol_053

Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos.  Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira.  O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956.  E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera.  Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio.  Puxéronlle de nome Eugénia.  Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984.  Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores.  Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.

—————————————————————————————————

   Benquerida Eugénia:

Hoxe a nube está no interior mesmo da miña testa, a arrodear a fronte, e prémeme coma unha cinta. O gato laia no soto. Frio, fame ou a chamada do sexo.

Cae a neve na noite. E ás veces asoma a lua chea por riba da cerdeira.

Mentras o meu corpo se rebela contra dos virus do inverno, o planeta Terra sacúdese para librarse de xeito terríbel dunha parte da sua povoación humana.

O epicentro da dor –detrás mesmo do ollo esquerdo– é insignificante fronte ás sacudidas da terra e das ondas do tsunami.

   Moitos bicos do teu curmao.

2009/05/09 Posted by | epistolário | Deixe um comentário

epistolário de eugénia nogueira riomol_052

Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos.  Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira.  O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956.  E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera.  Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio.  Puxéronlle de nome Eugénia.  Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984.  Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores.  Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.

—————————————————————————————————

   Querido primo:

Las sombras trepan por las fachadas mientras canta el pájaro de la tarde. Aún me invade la modorra de la siesta. Me resisto a abandonar el sueño donde habitan los tiempos felices de ríos y calma.

Ahora recuerdo lo que te contaba el otro día en un sueño: Que estos días apenas hablo con nadie a quien al final no le pague. El tendero del colmado de enfrente, la señora del kiosko, el hombre del café donde leo el diario mientras me tomo mi infusión. Y, al final, antes de irme, les pago. No por hablar, sino por el servicio o por lo que les acabo de comprar. Pero en el sueño tenía la sensación de que era por la palabra. Que pagaba por hablar con alguien. Y era una horrible sensación. Nadie hablaba gratis. Porque también al hablar con amigos o con la familia lo hacía por teléfono. Y hay que pagar! La palabra prostituída.

   Te envía un beso tu prima

   Eugenia.

2009/05/09 Posted by | epistolário | Deixe um comentário

1º de maio

CONTRA A ESCRAVITUDE

” Os escravos voluntários son a máis grande amenaza, o maior perigo para o home libre, para o home digno. (…) A papeleta do sufráxio non libera ao analfabeto da sua ignoráncia, nin fai libre a quen está formado e conformado para a escravitude. (…) A liberdade e a xustiza non son froito dos decretos do Estado, de leis abolicionistas, de declaraciós solemnes de dereitos humanos; ou son o resultado dunha conciéncia dos povos mesmos, das grandes masas, ou non serán  máis ca dereitos no papel.(…) Pouco gañamos con mudar governos e sistemas de governo, se a escravitude voluntária ocupa o largo campo social que ocupa ainda na base de todo conglomerado humano.”

(Diego Abad de Santillán)

escravitude_1c2bamaio001

Lugo, 1995            ©xosé marra

2009/05/01 Posted by | fotografia, o do dia | 1 Comentário