fotos_792 harmonía

fotos_791 atopa

fotos_790 antroido

.

fotos_789 martes

fotos_788 mineira

fotos_787 as fontes

fotos_786 neva

epistolário de eugénia nogueira riomol_130

Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.

————————————————————————————————

     Benquerida Eugénia:

O extraterrestre chamábase &b%+6cRK, o que era moi difícil de pronunciar. Por iso decidimos chamarlle Errecá. Non respondía por ningún outro nome.

Non tiña orellas, pero era capaz de procesar as vibraciós do aire e transformalas en palabras, polo que comprendía perfectamente as nosas mensaxes.

Gostaba de xogar coa neve. Disfroitaba coma un neno. Sempre ría. Cando vía cair as folerpas, iluminábaselle a cara cun sorriso.

Cando chegou á estación espacial, falou con mjhg%8G, quen xa chegara o dia anterior. Non lle relatou ningunha novidade, contrariamente ao que el esperaba. Estrañouse.

E máis cousas. Tamén as pedras de cor branca, lavadiñas do río. Redondas. Imaxínoas correndo no medio da auga brava do inverno. Cantos quilómetros andarán nun ano? Rio abaixo.

     Recibe una aperta do teu curmao.