necrolóxica de última hora
–NOVO CONSELLEIRO DE MEDIO AMBIENTE ( e moitas outras obras) DA XUNTA DE GALICIA–
Un enxeñeiro de camiños, canles e portos –especialidade de cimentos e estructuras–será o novo encargado do Médio Ambiente de Galiza.
Ocuparáse tamén da Ordenación do Território, de Obras Públicas e de Vivenda.
O seu curriculum ambiental non ten desperdício:
–foi director xeral de obras públicas co governo Fraga
–traballou para a empresa constructora CUBIERTAS Y MZOV, S.A.
–foi director de construcción de SERCOYSA PROYECTOS Y OBRAS, S.A.
—foi director de desenvolvemento do Grupo Puentes
—foi director de infraestructuras da Diputación de Pontevedra
PARECE QUE IMOS TER UN GOVERNO DE AUTÉNTICOS E-C-O-L-O-X-I-S-T-A-S
EMPEZAMOS
Sárria, 26 agosto 2008 ©xosé marra
fotos_190 preparando o trilingus
INGLÉS, ESPAÑOL, ….E CAL ERA O OUTRO?
Lugo, 18 abril 2009 ©xosé marra
transxénicos oxm
O MILLO MON 810
ESTUDOS CIENTÍFICOS AMOSAN DANOS EN DUAS ESPÉCIES DE ARTRÓPODOS: o crustáceo Daphnia magna (utilizado para ensaios de ecotoxicidade), e o insecto coleóptero Adalia bipunctata (unha xoaniña beneficiosa para a agricultura, pois é depredadora de pulgós)ALEMÁNIA, ÁUSTRIA, GRÉCIA, FRÁNCIA, HUNGRIA, LUXEMBURGO, ITÁLIA E POLÓNIA, PAISES EUROPEOS QUE PROHIBEN O CULTIVO DE TRANSXÉNICOS.
NA EUROPA, O ESTADO ESPAÑOL PRODUCE O 75% DO MILLO MODIFICADO XENETICAMENTE “MON 810”, QUE TAMÉN EN GALIZA ESTÁN A EXPERIMENTAR.
fotos_189
tentamos crear
zonas verdes
nas cidades
mentras
asfaltamos o campo
Lugo, 27 abril 2008 ©xosé marra
morreu o anarquista Abel Paz
ENTREVISTA A ABEL PAZ EN “ESPAI DE LLIBERTAT”, 1997
– Ser anarquista és ser una persona coherent. Tenir una conducta personal. Portar les idees a la pràctica al màxim, sense esperar que hi hagi una revolució. Això es pot fer ara. És una concepció filosòfica, és un estat d’esperit, una actitud davant la vida. Penso que aquesta societat està molt mal organitzada, tant socialment, com políticament com econòmicament. Cal canviar-ho tot. L’anarquisme invoca una vida completament diferent. Tracta de viure aquesta utopia una mica cada dia.
-Per a mi això no és vida. Avui dia la gent són esclaus. L’esclavitud ve de la manera en què estàs obligat a viure dins el convencionalisme, l’egoisme, la perversitat. L’ésser humà no ha nascut per viure així. Ha nascut per viure una vida diferent.
(La vida) És la pau espiritual, la tranquil·litat, el camp, treballar el menys possible, el suficient per poder viure. Gaudir de la bellesa, del sol. Gaudir de la vida amb majúscules. Ara es viu en minúscules.
epistolário de eugénia nogueira riomol_051
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
—————————————————————————————————
Querido primo:
Soñé con lugares tristes, en los que nunca hay mar. Extensas superficies secas y áridas.
Con hombres vestidos de traje gris y colocados en filas geométricas. Uniformes. Planos como el paisaje.
Me exigían cálculos imposibles: — “Necesita usted hallar los ocho tercer-cuartos de cuarto del total” Y cosas así.
No había pájaros ni nubes. Una vieja máquina de hierro y madera emitía un ruido monótono en una sola nota aguda y constante.
Y deseé el agua corriendo por la montaña verde.
Muchos besos de tu prima Eugenia.
epistolário de eugénia nogueira riomol_050
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
——————————————————————————————————————-
Benquerida curmá:
Loce o sol.
Non hai chamadas nen mensaxes.
Bebo un café con leite e penso en ti, nas tuas trenzas.
E non sei que sentir.
Ás veces, dan ganas de poder clausurar os sentimentos. “envíoche esta carta. se ti queres, será a derradeira. o teu siléncio desactivará automaticamente os meus mails, os meus sms, as miñas misivas. pero non creo que deixe de pensarte, de querertetalvez”.
Cando coñecemos a unha nova persoa, cómpre reiniciármonos, coma cando instalamos un programa no computador?
RESET
Loce o sol.
Remata o ano.
Camiño pola beira do rio do inverno, ainda con follas secas no chao, e a luz moi baixa.
A auga corre cantareira con forza.
Recibe unha forte aperta do teu curmao.
un tal marra 