epistolário de eugénia nogueira riomol_058
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
—————————————————————————————————
Benquerida curmá:
Veño de NON FACER unha fermosa foto. Sentado nun banco de madeira, na praza do Campo Castelo, un avó líalle con agarimo un conto ao que supuxen neto seu. A escena era perfecta. Tan redonda, que non fixen máis que gozala cos ollos e o sorriso. Non botei mau da cámara. Era desas que perduran en todo o corpo e actuan coma un analxésico, coma unha inxección de vida.
De volta para a casa, pola rua, sentin que ia sementando sorrisos na xente, coma se os transmitira e fora prendendo luces nas persoas ao meu paso.
Envíoche unha aperta. Teu curmao.
epistolário de eugénia nogueira riomol_057
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
—————————————————————————————————
Querido primo:
Hoy te abrazo con fuerza. Me moja la lluvia y no siento cómo vuela mi ojo. Hoy piso entre las piedras y me abrigo con las hojas que caen del calendario. Siento que el cuerpo se arrastra en el dolor de esta niebla. Mientras se cierran todas las puertas, la tuya permanece abierta con tus brazos en abrazo. Hoy te abrazo con la fuerza de un otoño y les doy la vuelta a los relojes. Respiro la tráquea de las horas que inauguro en silencio. Las hojas van cayendo. Los ojos van cayendo. Los ejes van cayendo. Detrás de la cortina está la vida. Y de este lado, el espacio rectilíneo que no existe. Ese vacío, ese hueco. Ese agujero insondable. Hoy me agarro a tu abrazo con mis vísceras y me cierro en canal a ras de suelo.
Un beso de tu prima Eugenia.
epistolário de eugénia nogueira riomol_056
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
—————————————————————————————————
Benquerida Eugénia:
Hai uns dias, caeume unha caixa que tiña nun andel.
Logo dun tempo, comecei a sentirme inquieto, mal, e non sabia o motivo.
Prendín a televisión, a rádio, pero non era quen de me concentrar para escoitar nada.
Telefonei e falei cos amigos, sain á rua para me distraer, pero a sensación de desacougo non me deixaba.
Reparei entón na caixa aquela que caera o outro dia. Collina e abrina. Estaba chea de negativos, fotos de hai ben anos, o meu pasado. E estaban todas revoltas no interior da caixa. Eu tíñaas ordenadas por orde cronolóxica. E coa caida, descolocáranse todas.
Con moita paciéncia, funas ordenando por datas. E cando rematei, pechei a caixa e púxena no seu sítio de sempre.
Xa me sentia ben.
Recibe unha aperta do teu curmao.
fotos_216 ensino laico
O CONSELLEIRO DE EDUCACIÓN INAUGURA O CURSO ESCOLAR NUN COLÉXIO PÚBLICO
Lugo, 10 setembro 2009 ©xosé marra
un tal marra 
