epistolário de eugénia nogueira riomol_147
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
Benquerida Eugénia:
Agardabamos que viñera.
Sentín que subía pola costa, asubiando unha cantiga.
Chegou nun biciclo deses antigos, cunha roda grande e a outra pequena. Asi, montado nel, todo o longo que el é. Alegre.
E nós, alegres e sorprendidos.
Toda a tarde falamos e rimos.
Eu pregunteille se non trouxera máis roupa de abrigo. Que ía friaxe.
Non importa, dixo, e deitouse. Tapámolo cunha manta.
Ao pouco tempo, só estaba a manta. Mirámonos. Entre alegres e resignados.
Eu iba facer unha foto cando chegou na bicicleta, pero non a fixen.
E menos mal que estabas ti e tamén o viches, que senón ibades decir que eu toleei.
Mándoche unha aperta grande. Teu curmao.
un tal marra 