epistolário de eugénia nogueira riomol_166
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
Benquerida Eugénia:
Hoxe no congreso aprobouse a supresión do termo “disminuidos”, que figuraba nun apartado da constitución española.
Todos os grupos parlamentarios, menos os que realmente son diminuidos, votaron a favor.
Hai anos, usáronse palabras como subnormal, inútil, deficiente, minusválido…
Cando por idade eu fun chamado á caixa de reclutas, o exército non me quixo, e decidiu incluirme no “cuadro de inutilidades”.
Para min foi coma se me deran unha medalla: dicir que non era apto para aprender a matar. Un dato importante para o meu curriculum.
Algún debeu quedar coa gana de raparme as guedellas…
“Unha árbore co tronco torto non será cortada por ningún leñador, e vivirá a totalidade da súa vida en paz, pola súa inutilidade” (Zhuan Zi)
Unha grande aperta do teu curmao.
epistolário de eugénia nogueira riomol_165
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
“A extracción das cataratas é comparable coa extracción dunha forma particular do esquecemento. Os ollos comezan a lembrar de novo as primeiras veces. E é neste senso no que o que se experimenta despois da intervención é unha especie de renacemento visual.” (John Berger, en Cataratas)
_Benquerida Eugénia:
Tiven os meus primeiros anteollos aos quince anos. Souben que os necesitaba cando non daba lido desde o pupitre o que os meus compañeiros da clase lían na pizarra. A primeira vez que os puxen, sorprendeume a nitidez das cousas e dos rostros. Todo era máis pequeno, e obscenamente concreto. Cuns perfís contundentes e firmes. Onde fora parar aquela visión impresionista, lixeiramente desenfocada? Levoume tempo afacerme á nova realidade. Nestes días, e logo de me operar de cataratas, recupero aquela sensación. Perdín a ollada miope, pero tamén a miña lupa natural para a cercanía.
Agora, de xeito provisional, teño uns lentes que limitan a profundidade de campo, a zona enfocada e nítida, e distribúena en aros concéntricos: Un par faime ollar ao lonxe; o outro transforma nunha masa informe todo o que está máis aló dos cincuenta ou sesenta centímetros. É por iso que uns días saúdo só ás persoas que pasan moi perto de min, e otros días ás que circulan pola beirarrúa contraria.
Na miña beirarrúa, a poucos metros da casa, abriron unha panadería que vende un saboroso pan de trigo do país (non sei se Callobre ou Caaveiro), e ricas empanadas. Aténdena unhas persoas moi amábeis que non son do País, e aínda que a empanada sexa de liscos e non de atún, no seu falar propio chámante bonito.
Na beirarrúa contraria, na esquina, hai una loxa con lápices, rotuladores e bolígrafos cheos de palabras, e cadernos en branco para enchelos con elas.
Cando poño os lentes de ver de lonxe, escribo. Cando poño os de cerca, como empanada.
_Recibe unha agarimosa aperta do teu curmao.
epistolário de eugénia nogueira riomol_164
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
__Benquerida Eugénia:
A cesta da plancha era de vimbio, grande e chá, coas beiras baixas.
Poñiámola no chao, entre a porta e a cómoda do cuarto dos meus pais. Ao seu redor, catro zapatos de cadanseu irmao.
Pola mañá, non se vía a cesta. Inzaban os paquetes coma cogumelos de alegría e inquedanza. Cada zapato repousaba sobre un libro dos Hollister ou de Los Cinco. E do seu interior agromaba unha bolsa de caramelos, bombóns, améndoas e piñóns.
Os paquetes, cubertos dun papel de envolver marrón claro, tiñan escrito a bolígrafo o nome do seu destinatario, cunha exquisita caligrafía moi semellante á do meu pai.
Miña mai xa bulía pola casa desde moi cedo. Meu pai aínda estaba deitado. Ei, nenos, aquí non vos hai nada, os reises non viñeron!, mofábase. E aló corría eu, e metíame na súa cama. E mentras, miña mai ía collendo paquetes e cantando os nomes escritos neles.
Nese tempo de irmos rompendo o envoltorio, fervían desexos, temores e anceios no interior das nosas cabeciñas. Os ollos non daban abasto.
E ían aparecendo monecas, trens, coches, cacharros, xogos, estrelas de shériff, cines, patíns… Soños.
__Recibe unha grande aperta, chea de soños, do teu curmao.
epistolário de eugénia nogueira riomol_163
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
Benquerida Eugénia:
Nestes días, todo me fala dela, do seu sorriso. Abro a neveira para coller un iogur, e ese iogur mo trouxo ela. O mesmo acontece coas froitas e os cabaciños. Almorzo leite con avea que lle merquei a ela.
Véxoa entrar pola porta alegre, coa caixa chea de cousas frescas e sanas no colo.
Este sábado, escoitando Radio 3, falaba o Niño de Elche no seu programa ‘Extrañas Heterodoxias’ dun poeta francés recén desaparecido, Chrystian Bobin. Entre músicas da alma, ía lendo fragmentos de textos seus. Tamén sentín que falaban dela.
“(…) ía polo mundo cunha gran naturalidade e un camiñar alegre, o mesmo que o sol dá a súa luz, daba amor sen darse conta de que o facía (…) cando entraba nunha estancia, facía entrar con ela a alegría nos seus ollos claros como un pardal revoloteando (…) atopaba unha razón para rir ata que se acabase o mundo e mesmo despois (…) traendo ao mundo un ben máis precioso que a vida.” [Chrystian Bobin]
Envíoche unha sentida aperta.
O teu curmao.
epistolário de eugénia nogueira riomol_162
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
Benquerida Eugénia:
Era unha zona de camiños de terra, sen asfaltar. Casas, escaleiras.
Quería subir á cidade. Non atopaba o camiño. Pregunteille a un rapaz.
Eu estaba ao pé dunha escaleira, entre dúas casas. De arriba saíu unha muller e tirou unha tina de plástico azul. Collina e pouseina no chao. Un rapaz víume e preguntou se era da súa irmá. Eu dixen non sei, tirouna de arriba. Grazas, repostou el.
E pregunteille como subir á cidade.
Segue por aquí, e a segunda escaleira que atopes, xa te leva.
Camiñei, e cada vez o camiño era máis de terra, e logo de lama e auga.
Unha rapaza toda coberta de lama, de xionllos, mentras facía traballos cotiáns, preguntoume se estaba só. Dixen que non, que me agardaban uns amigos. Gardei o reloxo no peto.
Niso, apareceu un rapaz altísimo con outros de estatura normal. Mirábanme extrañados. Un deles comezou a tocar unha melodía nun tendón do meu pescozo, coma se fose a corda dunha guitarra. Eu ría.
Continuei o meu camiño. Aquilo era cada vez máis inhóspito. Non había nada, ninguén circulaba.
E aí espertei.
Envíoche unha grande aperta.
O teu curmao.
epistolário de eugénia nogueira riomol_161
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
———————————————————–
__Querido primo:
La semana pasada fui al médico de cabecera. Después de interrogarme y observarme desde diferentes ángulos, guardó silencio y, acto seguido, me diagnosticó un dolor de niebla. Y para confirmarlo, me derivó al meteorólogo.
En las pruebas realizadas por éste, fueron detectados un potente anticiclón de 1033 milibares a la altura de mi sien izquierda, y un centro de bajas presiones encima de mi cabeza, hacia la derecha. Consecuencia de todo ello, un flujo elevado de Nordeste, con un ligero aventamiento y una inversión térmica.
Como remedio, me recetó vientos del Sur y un rayo de sol cada tres horas, filtrado por cúmulos y estratos.
Ahora, las nieblas van disipándose cuanto más al Norte.
__Te envía un fuerte abrazo
tu prima Eugénia.
fotos_975 as bólas
epistolário de eugénia nogueira riomol_160
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
__Miña benquerida Eugénia:
Faciamos estradas e carreiros. Algunhas tiñan pasadizos por baixo das raíces dos plátanos de sombra, os da ringleira do fondo da praza, xunto á parede do murallón, a que daba ao abismo, á empinada costa que sobe desde o estanco da Bocacha, facendo unha curva á esquerda, ata a igrexa de Santa Mariña e o Casino. Onde tiña o taboleiro coa carteleira o cine Cissa.
Aló, nese espacio entre os bancos de madeira e a parede do abismo, que era tamén coma un longo banco de pedra, xogabamos ás canicas. De cristal, con espirais de múltiples cores. Todas diferentes, cun mundo de seu dentro. Laranxas, verdes, azuis e amarelos. Dentro dunha esfera de cristal incoloro e transparente.
Nunha caixa esquecida nun armario, perdida nunha das mudanzas, hoxe atopei nove canicas que ao velas fixéronme voltar á Praza de Santa Mariña, aos recreos da academia de arriba.
Algunha delas está tan picada de golpes que cáseque non se lle ven as cores. Esa gañeina a non recordo quen. Cando gañabas a partida, quedabas coa bóla do contrario. E moitas teño perdido.
Ainda recordo onde as merquei: a das espirais verdes, pequena, era da tenda do Cereiro, que estaba na casa das Arsenias, fronte á escalinata; unha verde e branca, outra laranxa, e a azul con brillos brancos mercáraas en casa Pintos.
Cando as miro con calma, cada unha devólveme diferentes sensacións. Unha viaxe no tempo. Nese tempo de cristal que permanece dentro destas bólas.
__Unha aperta grande do teu curmao.
epistolário de eugénia nogueira riomol_159
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
__Benquerida curmá Eugénia:
Aquel día chorei. Naquel patio de butacas, vibrando coa música.
Forzándome a ser consciente de estar aló, nese momento, da presencia total, de que eu estaba e de que aquel grande, aquela persoa que facía soar pezas xa coñecidas pero que nacían de novo naquel momento, estaba tamén naquel escenario. No mesmo espacio físico ca min.
Hoxe atopei esta entrada dentro dun libro do fotógrafo Marc Riboud que merquei aqueles días na Casa do Libro. Foramos a miña amiga e eu a Madrid, ver a exposición do World Press Photo. E vimos o anuncio do concerto. Corremos para conseguir as entradas. Teatro Monumental. Mercamos unha petaca de JB, e aló fomos. Fila 13, números 34 e 35.
Non sei canto tempo durou, pero foi breve e eterno.
Un momento de éxtase foi cando no medio dun tema un espectador non puido aguantar sentado e saíu ao corredor, fronte ao escenario, poseído por movementos espasmódicos, case epilépticos, mentras o músico lle correspondía con saxofonazos brillantes.
Sonny Rollins tiña 60 anos e toda a forza do universo aquel 31 de outubro 1990.
__Moitos bicos do teu curmao.
epistolário de eugénia nogueira riomol_158
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
___Benquerida Eugénia:
Onte modernizáronme. Puxen a re-vacina. Moderna.
E logo de ler na prensa seria o caso da señora que non deixa revacinar ao fillo porque despois da primeira péganselle os imáns no peito, ando a observar os seus efectos en min.
Probei con todo o xogo de cubertos de aceiro inoxidable, pero non se me pegan.
Teño unha lixeira dor sen importancia no brazo da picada. Pero comezo a sentir moi ben o 5G. Xa recibo o sinal da wifi sen necesidade de me conectar á internet.
Tamén sinto moita fame, e apetéceme comer uns parafusos que teño na caixa de ferramentas. E moito me prestan os chupitos de tres-en-uno.
Seica hai persoas aínda máis avanzadas: a miña irmá sente os efectos secundarios dous días antes da inxección.
En fin, querida Eugénia, eu seguirei de momento enviándoche estas misivas polo correo ordinario, aínda que xa non sexa necesario.
Cóidate moito, e recibe unha forte aperta do teu curmao.
epistolário de eugénia nogueira riomol_157
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
__Mi querido primo:
Hay un momento en el que se apaga el mundo y se enciende el sol.
Son veinticinco minutos irrenunciables de cada día. Como el enchufe del cargador de baterías. No existe nada más.
El único límite es la piel. Límite y nexo. Unión del aire y de la luz con la materia orgánica.
La vuelta al origen. La integración con el universo. Sin lastres.
__Te envío un sincero abrazo.
epistolário de eugénia nogueira riomol_156
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
__Benquerida Eugénia:
Todo está mudando.
Está a soplar sur-suroeste. Algún burato nas nubes agasállame cunha raiola na pel. Agosto non agosta. Tempo estraño.
Quecemento global, pero arrefría o verao.
Decía un home no Xistral como non vai soplar o aire, se teñen eses ventiladores prendidos, non paran de dar voltas nin pola noite.
Desde que andiveron na Lúa, todo está a mudar. Tanto lixo cósmico, tantos cacharros na órbita, fan sombra e non deixan correr o aire nin a luz.
Fago unha encomenda na tenda de abaixo, nesta mesma rúa, e chégame logo de tres días. E encargo o mesmo telemáticamente e recíboo ao día seguinte, desde non sei que país. Algo está mal, todo está a mudar.
Cando era estudante en Compostela, cada quince ou vinte días, chamabamos á casa desde unha cabina telefónica da Rúa Nova, ou desde o Venecia co contador de pasos, e pagabámoslle a chamada ao pai de Suso e Xelís de Toro, que era o dono da cafetería. Ou desde o Colón, onde tomaba o café Bautista Álvarez, xunto ao cine Capitol. Agora, se un estudante recibe un guasap da mai e non contesta en dez minutos, xa están mobilizando ao 112, bombeiros, policías, protección civil, 061, e outras forzas.
Este ano apañei os allos no mes de xuño. Xa estaban medrados e secos. Nunca os collera tan cedo.
Algo vai mal, todo está a mudar.
__Recibe unha forte aperta do teu curmao.
epistolário de eugénia nogueira riomol_155
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
__Querida curmá Eugénia:
Toda a existencia nese momento sabe a laranxas. Todo o cuarto, os libros, as máscaras da parede, os trens da maqueta, as miñas maus, o bolígrafo, este papel.
Nun perfecto equilibrio entre amargo, doce e acedo.
Sempre lle encargo as laranxas por caixas, desde hai xa case 20 anos. Son de cultivo ecolóxico. Ás veces, Jordi sorpréndeme cun agasallo. No interior do último envío, ademáis dos enormes e saborosos cítricos, viña un tarro sen etiqueta, cheo de marmelada caseira de laranxas.
Nos almorzos, logo de preparar o café, coma nunha cerimonia solemne, fago unhas torradas de pan, e saco o aromático tarro da neveira. E gozo.
Adminístroa coma un tesouro prezado e único.
__Recibe unha grande aperta do teu curmao.
epistolário de eugénia nogueira riomol_154
Hai xa máis dun século, unha antepasada da miña mai, Teolinda Riomol, emigrou alén dos mares desde Vilanova, coma moitos galegos. Pola sua banda, fixo o mesmo desde Paderne un tio do meu avó paterno chamado Xosé Nogueira. O destino quixo que se coñeceran na hoxe República da Calária, unha antiga colónia española que acadou a sua independéncia o dia 4 de setembro de 1956. E aló casaron, na fermosa illa de La Lomera. Tiveron 13 fillos, todos homes menos unha muller, a número 7, a do médio. Puxéronlle de nome Eugénia. Por unha casualidade, eu souben da existéncia de Eugénia Nogueira Riomol pola internet, co lume do San Xoán do ano 1984. Desde aquela, mantemos unha fluida correspondéncia pola via tradicional: con selos e mataselos de fermosas ilustraciós de aves e bolboretas, de libeliñas e orquídeas de exuberantes cores. Estas son as suas estrañas e cercanas misivas, sen orde cronolóxica e no idioma orixinal, con algunha resposta miña.
___Mi querido primo:
Un flash, una puerta abierta al viento, la monda de las manzanas entre la hierba, una alcachofa cortada en dos mitades, la flor del jazmín de invierno entre rejas verdes, una silla, un aeroplano, el estruendo de un granizo en medio de la tormenta, ese plástico irrompible, la baldosa del suelo que brilla bajo la lluvia, un mes de marzo que empieza, una mano que tiembla, unos pasos en el techo, la pared blanca y firme, ese olor a fresco y el vapor en la cara, un bolsillo vacío, un geranio en la ventana, un cortaúñas brillante, el pajarillo perdido entre nubes grises que corren gritándole al viento que rola al sur, el chirrido de una puerta, las voces de los vecinos, el timbre de abajo, los estantes de arriba, el este, el oeste, los tacones de aguja, el tango y la copla, el humo del incienso, la luna llena en medio de la noche, una boina negra en la cabeza ausente, mis dedos bailando en el teclado y escribiendo lo que se les ocurre sin pensar en más, un retrato, la cagada de una mosca en una foto antigua, el muro de piedra y el lagarto que lo pisa, el agua cayendo desde la cisterna de arriba, el ruido de un avión, un murciélago volando, un metro, una regla, un cartabón, las semillas del maíz esperando por la tierra, las zapatillas que pisan otra vez ese suelo, la brocha que cubre de amarillo el canalón de bajada, un papel arrugado en el cesto, una pisada, los cables enredados diciéndome algo, tu boca tu boca tu boca tu boca tu boca tu boca tu boca tu boca.
___Un gran abrazo de Eugénia.
un tal marra 