un tal marra

mentras haxa escrav@s voluntári@s, haberá amos, e portanto, non haberá persoas libres

antonio taboada, wily desde o corazón

de camiño a Paris, novembro 1987          ©xosé marra

e, na web de LOMARTI

Paris, novembro 1987

——————————————————————————————————————————–

(da web http://www.lomarti.es/noticias.php, de LOMARTI):

Clausura X Bienal de
Lalín

Clausurouse a X
Bienal de Lalín cun emotivo recital homenaxe dedicado ao falecido artista local
Wily, ao que asistimos amigos e familiares. Pola miña banda lin este poema que
escribín para el, e entreguei á familia o retrato seu que pintei sacándoo dunha
fotografía do seu amigo Marra na que aparecía co violín.
A Bienal vai de ben
en mellor, esta edición contou cunha mostra individual de Antón Lamazares como
convidado e ampliouse o espazo expositivo coa suma da sala circular do novo
concello e houbo seleccionados non só de Galicia e do resto de España, se non
tamén dalgunha que outra nacionalidade
europea.
*****************************************************************
Se
clausuró la X Bienal de Lalín con un emotivo recital homenaje dedicado al
fallecido artista local Wily, al que asistimos amigos y familiares. Por mi parte
leí este poema que escribí para él y entregué a la familia el retrato suyo que
pinté sacándolo de una fotografía de su amigo Marra en la que aparecía con el
violín.
La Bienal va de bien en mejor, esta edición contó con una muestra
individual de Antón Lamazares como invitado y se amplió el espacio expositivo
con la suma de la sala circular del nuevo ayuntamiento y hubo seleccionados no
solo de Galicia y del resto de España, si no también de alguna que otra
nacionalidad
europea.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
POEMA PARA
WILY
Á alba voou un paxaro verde,
vermello, azul, amarelo intenso,
voou
no tempo un corazón
silencioso e cargado de diamantes.
Á hora
prevista
deslizouse a angustia
polo oco das nubes
e un bico invadiu
aquel territorio hostil.
As aves levantaron todas o voo
como un manto de
fantasía
que o cubriu todo,
ao sur e ao norte, ao leste e ao oeste.
E
camiñaron pola terra
cen estatuas de cores.
Que paz dentro,
que paz
fóra das distancias.
Por aquí óese o violín
daquel pastor de ollos
claros
mancados da vida.
Bailen señoras e señores
Que a festa é
miña.
++++++++++++++++++++++++
Al alba voló un pájaro verde,
rojo,
azul, amarillo intenso,
voló en el tiempo un corazón
silencioso y cargado
de diamantes.
A la hora prevista
se deslizó la angustia
por el hueco
de las nubes
y un beso invadió aquel territorio hostil.
Las aves
levantaron todas el vuelo
como un manto de fantasía
que lo cubrió
todo,
al sur y al norte, al este y al oeste.
Y caminaron por la
tierra
cien estatuas de colores.
Que paz adentro,
que paz afuera de las
lejanías.
Por aquí se oye el violín
de aquel pastor de ojos
claros
lastimados de la vida.
Bailen señoras y señores
Que la fiesta es
mía.
Publicado: 13
Jun 2011 – 02:29 por Lomarti

2011/06/10 - Posted by | fotografia

1 Comentário »

  1. aperta, polo amigo…

    Comentar por Zeltia | 2012/06/10


Deixe um comentário